Lucas & Emre

Meira gittiğinde aşılmaz büyüklükte bir depresyona girmişti bünyem. Onun satılması her şeyiyle Galatasaray yönetiminin geçen sezonki en büyük yanlışıydı. Satılmasının yanlışlığı, satıldığı dönem düşünüldüğünde iki katına çıkıyor ayrıca da. Geleli 7 ay olmuştu. Ve evet bekleneni tam olarak verememişti. Ama bütün bunlar onun Uefa dönemecinin en uçurumlu virajında gönderilmesini mantığa bürüyemiyor ki. O dönem çok sevinenler oldu bu satışa. Ama gördük ki bu karar; bir otobüsün yolun yarısında frenini bozup, hala gideceği yere sağ sağlim varabileceğini sanmasından farksızdı. Tosladık tabii doğal olarak frensiz biz de. Toslamanın tek olmasa da sebeplerinden biridir bu transfer. Hepsinden öte Meira bırak zamanın kritikliğini, kritik olmayan herhangi bir dönemde de satılması yanlış olandı. Çünkü Meria ismi gibi duruşu da gözümde büyük olan bir futbolcuydu.  Takım oyuncusu tanımına örnek teşkil eder benim gözümde. Ama o da acımasız eleştirilerden nasibini aldı, yıpratıldı Galatasaray ile olan bağı. Kaçarcasına/kovarcasına  gitmesine/gönderilmesine sebep olan yönetim yanlışının yanında, takım içi bildik kötü hikayeler de mevcut. Ama bunlar dışındakilere değineceğim ben. Misal üstü başı tertemiz şekilde maçın sonunu getirdiği için, bir de sıkışınca pozisyon gereği topu taca attığı için eleştirildi en çok. Hayır futboldan ziyade kör dövüşü yaparak üstlerini kirletiyorlar da ne oluyor? Kör dövüşü mü yapsaydı yani futbolun doğruları yerine? Lafa gelince futbol basit oyun deriz; ama taca attığı zaman da ‘ hay ben böyle topçuya, savaşmıyor abi bu takım için…’ diyiveririz. Yok ya? Savaşmak ne ola ki? Biliyorum ben gerçi; Servet gibi kendi işini yapmayıp, önceliği yeteneğinin asla elvermeyeceği şeylere vermek. Olabilir mi bu dediğim? Yapılması gerekenin fazlasını yapıyor görüntüsü içinden ‘takım için savaşmak’ kavramının yaratılması.  Zira savaş kavramı bu oyunda hangi amaçla yer buluyor onu bilmediğim kesin. Bildiğim bunun prim yapıyor oluşu. Yetişemeyeceğini bile bile taca giden topa koş, topu asla sıkışsan da ne kaleciye ne dışarı atma, sakla illa ki ayağında gezdir. Yok arkadaşlarım yok; bu değil inanın savaşmak. Böyle diye diye, bu olmayan kavramları yücelte yücelte Türkiye’ye gelmiş en yetenekli stoperlerden birini göz göre göre sildik sayfamızdan gitti. İşte o yüzdendir ki suni savaşlara tahammül edemiyorum ben. O suni savaşların olmayan kahramanlarını yaratanlara tahammül edemediğim gibi. O kahramanlardan biri olan Servet’e de tahammül edemiyorum bütün bunların toplaması çıkarması sonucunda doğal olarak.

Öncelikle şunu söyleyeyim, Servet insan olarak ve pek tabii Galatasaray’ın sporcusu olarak sevdiğim bir futbolcu. Gerçek anlamda bir profesyonel, kimseyle derdi olmayan, işinde gücünde bir sporcu. Hepsine eyvallah. Ama şu da var ki, Galatasaray için yeterli değil asla. Tabii bu bence. Benim seyrettiğim Servet bana güven vermiyor. Meira ile yakalayamadığı uyumunda( ve hatta Meira’nın takımdan gidişine varan sürecin)  ve şu anki   insanı çıldırtan her hatasının altında onun işgüzarlığı yatıyor. Aslında hata diye nitelendirmek yanlış oldu. Zira herkes hata yapar; ama 45837. tekrar ediyorsanız o şeyin adı  ‘hata’ olamayı haketmiyor bir yerden sonra. Servet geçen sezon tavan yapan bu işgüzarlıklarında  ısrar ederek az önce dediğim gibi Meira’nın performansına da olumsuz etki yaptı. Meria da mükemmel miydi, tabi ki hayır. Ama şöyle düşünelim; bir adam alınıyor, amaç defansı toparlasın, liderlik etsin. Sonra Servet çıkıp bu amaçla alınan adamdan rol çalıyor. Topu ileri taşıma sevdaları, enteresan ve inadına uzun pas denemeleri. Ki hala devam etmekte bütün bu hastalık. Belli ki bu bir karasevda. Takıma zarar verir boyuta geldiği halde Servet inadını bırakmış, kendine çekidüzen vermiş, hatta bir ayna bulup kendisinin farkına varmış durumda değil. Ama bu arada güzel bir şey de oldu işte. Tam da ne yapsak boş diye karamsarlaşır, kadere boyun eğmek üzereyken bir yakışıklı çıkageldi. LUCAS!  İşte o vakit şu bünyemdeki, psikolojimdeki Meira özlemi yandı bitti kül oldu. Meira hala gönlümün en güzel köşesinde. Amma velakin yenisi geldi, güneş doğdu, sabah oldu. Lucas’ı satırlarca anlatmak için erken olduğu düşünülebilir. Lakin şu an benim bile anlayamadığım şekilde gözüme 40 yıllık Galatasaraylı gibi görünüyor. Her maç daha da mest oluyorum onu izlerken. Sahadaki asil duruşu beni kendine öylesine çekti ki. Bu kadar çabuk uyum sağlamasının, ayaklarının sapasağlam yere basışının etkisi oldukça fazla tabii. Ve bütün bunlar Galatasarayım için çok sevindirici. Yalnız bir sorun hala duruyor yerli yerinde işte; Servet Çetin. Aylarca Meira’nın yanına kurulacağı günü beklediğim Emre Güngör de ‘bu sefer’ becerip Lucas’ın yanına yerleşerek bu sorunu yerle  yeksan edecek biliyorum.

Emre ve Lucas bunun provasını cumartesi günü Kayserispor maçında yaptılar. Ve sanırım herkes ben gibi mest oldu. Zihnimde hayale duran sahne kanlı canlı sahnelendi ve ben ikincisi, üçüncüsü, yüzlercesi için sabırsızlanıyorum! Çünkü gördük ki Emre Lucas’ın yanına feci yakıştı. Lucas gelir gelmez liderliğini belli etti bizlere. Ama cumartesi günü büsbütün komutan edasında görevini yaptı. Bu komutanlığa Emre’nin katkısından bahsetmek isterim. Ki bu katkı Lucas’ı defansın, tam da düşlediğim gibi, paşası yaptı. Çünkü Emre haddini bilerek oynayan, söz dinleyen bir oyuncu. Ve cumartesi günü kamera arkasında öyle bir çalıştı ki, Lucas yıldızlaştı sahnenin ortasında. Topları olumlu kullanışı, dan dun savruk şekilde paslar atmaya çalışmayıp aksine topları Lucas ile buluşturması, sadece işi olanı yapmaya niyetli hali eminim Lucas’ı oldukça rahatlatmıştır. Emre kendisine ne kadar ihtiyacımız olduğunu kafamıza dank ettirdi tekrardan. Ki kendisi de apayrı bir yazı konusu. Onu beklemek o kadar sıradanlaşmıştı ki unutma seviyesine gelecektik. Muhteşem başladığı Galatasaray kariyerini bir parmak bal şeklinde sonlandırmak gibi bir sona yaklaşıyordu. Bir türlü kıramadı şeytanın bacağını. Sakatlıklar her umut ettiğimizde yakasına yapıştı bir kene gibi. Zilyon kere şans geldi ona formayı kapması için. Ama… Bazen 15 dakika, belki 30, hadi en iyi 45 dakika sürüyordu her başlangıç. Hem Emre’nin hem bizlerin psikolojisi alt üst olma noktasına geldi. Ama artık bittiğini düşünüyorum bu karabasının. Öyle umut ediyorum!! Başka çarem de yok. Cumartesi günü başlayan beyaz sayfanın Emre için güzel satırlarla devam edeceğini umuyorum. Hem onun bize hem bizim ona ihtiyacımız var.

Sözün özü bu lider ruhlu, hırslı, gözüpek adam Lucas’ın yanında her daim Emre’yi görmek istiyorum. Emre benim gözümde şu ligdeki en yetenekli yerli stoperdir. Çabukluğu, hamle bilgisi, olumlu pasları, ayağının düzgünlüğü ile bu formayı fazlasıyla hakediyor. Umarım Lucas’ı yıllarca Galatasaray’da izler, Emre’yi de onun yanında gelişirken görürüz. Defansın Servet ile Allah’a emanet değil, Lucas ve Emre ikilisine emanet edilmesini diler gönlüm.

Emre bırakma sakın Lucas abinin elini!

Devilish Defender Servet Çetin

Başarılı stoperimiz Servet Çetin’ in Uefa avrupa ligi grup maçında Dinamo Bükreş karşısında golle sonuçlanan pozisyonu. Ancak gol ortayı açan Harry Kewell’ a yazıldı ve perdeyi açan gol oldu. Maçın skoru 4-1 idi. İyi futbolu haliyle ilgiyi getirdi kendisine. Dailymail gazetesinin haberine göre Arsenal ve Totthenham kulüpleri milli stoperimizi transfer etmek için bir yarış içinde. Hatta atılan başlık olarak da İzmir’ de oynanan Fildişi Sahilleri milli futbol takımının dünyaca ünlü forveti Didier Drogba’ nın kendisi için yaptığı tanımı kullanmışlar. Drogba kendisini savunan Servet’ imiz için ‘ devilish ‘ demiş. Şeytani manasında. Transferin bedeli ise 10 milyon paund olarak belirtilmiş. Epl’ deki yabancı oyuncu transferlerindeki en önemli kural olan son iki yılın milli takım maçlarının %70′ inde oynama şartını da yerine getirdiğini düşünürsek olabilecek bir transfer. Tabi ki bir Galatasaray taraftarı olarak umarım gitmez diyorum. Türk Telekom Arena’ da kazanılacak çok zafer var daha. http://www.dailymail.co.uk/sport/football/article-1223857/Arsenal-Spurs-set-battle-devilish-10m-Galatasaray-defender-Servet-Cetin.html?ITO=1490