Bu Yıl Galatasaray’ı Biriktirdim

Mustafa İnci

Biriktirip, derledikten sonra geriye duyacağım son düdük sesiyle tümünü eksiksiz bir şekilde ateşe verebilmek için beklediğim gün olan otuz dördüncü haftanın bitmek bilmeyecek  ama bittiğinde de birazcık da olsa rahatlayacağıma inandığım son doksan dakikasına ayarladım çakmak taşını. İşte bu sevimsiz futbol yılının en iyi taktiğiydi. Akıllıca, belki de avutmaca…

Kafamın içinde hiç bu dönemde olduğu kadar rahatsız edici olamamış Galatasaray’a ait, ucu körelmiş bir kurşun kalemden çıkan karalamalara hedef olmuş kağıt parçaları, karanlık odada acemiye banyo ettirilmiş, içeriye ışık sızdırılmasına engel olunamamış hüzün ve hüsran belgesi niteliğinde yer kaplayan o an’ın tam seçilemeyen ve renklerin iç içe geçtiği anlamsız kareler, belki azıcık da olsa tebessüm ama çok çok ve çoook fazla karamsarlık notları var.

Beni güzel hayaller kurmaktan alıkoyan fısıltılar, bir türlü dindiremediğim fısıltıların her bir sonraki hafta biraz daha ses seviyesini yükseltmesi, fısıltıdan da öteye geçerek yoğun gürültülere dönüşmesi ne kadar acı vericiymiş meğer.
İşte tüm bunlardan kurtulmak için sindire sindire bekliyorum son doksan dakikayı.

Her şey elden birer birer kaçmaya başlayınca hedefleri küçülttük, küçülttük yerin dibine kadar küçülttük. Şöyle anlatayım, iyi geçen bir sezonun en can çekilen meyvesidir Fenerbahçe galibiyeti.  Biz amaçlarımızdan o kadar saptık ki her hedefimiz bir sonraki yıllara ukde kaldı. Güzel meyve diye nitelendirdiğim Fenerbahçe galibiyeti ise koca sezonun en büyük hedefi oldu maalesef.

Maalesef bunu da beceremedik !

Olsun… Artık  bu sezona ait  son doksan dakikayı bekliyorum.  İnşallah beynimde karalanmış bir halde yer kaplayan ve yakılmayı bekleyen buruşuk kağıtları ateşe verdiğimde, Galatasaray adı altında isim barındıran karalanmış insanlar da önce kül olur, sonra ufak bir rüzgar ile yok olur.

Amin!